Vandaag is het Sint Michaelsdag, voor mij een dag met een dubbel gevoel. Het werd altijd heel uitbundig gevierd in het zwarte water door de leerlingen van de vrije school met allerlei lef en durf spellen. Spellen waarbij ze uitgedaagd worden om vooral door te gaan en niet op te geven. Waarbij ze zichzelf moeten overwinnen en gaan geloven in zichzelf.
En dan het museum, de toekomst is onzeker. Sinds ik hiermee begonnen ben en met het beschermen van het fort Sint Michiel. Het fort dat naar deze heilige genoemd is en er gelukkig nog steeds ligt. Maar dat niet opgeven valt me steeds zwaarder, ik vraag me steeds vaker af waarom ik het nog eigenlijk doe. Ik vraag we werkelijk af waarom er zo weinig mensen zijn die zich in willen zetten voor dit goede doel. Zo weinig ambtenaren, gemeenteraadsleden en wethouders die het belang in zien van deze plek en het verhaal dat deze plek te vertellen heeft. Moet ik wel verder gaan? Mag ik opgeven als anderen dat ook al lang gedaan hebben? Of is doorzetten toch de beste optie?
