Heel lang getwijfeld of ik wel zou gaan, want ja, zit nu eenmaal niet lekker in mijn vel. Gaat eigenlijk nog steeds niet goed met me, maar had het kaartje nou eenmaal en om dan thuis te blijven… Maar alleen gaan, wetende dat er niemand is die ook maar een woord met je wisselt, daar zat ik ook niet op te wachten. Ik voel me al ellendig genoeg, laat staan dat je het gevoel hebt alleen te zijn terwijl er genoeg volk om je heen is.
Mensen kunnen je wel aankijken, maar weten niet wat er aan de hand is. Dat ik depressief ben, ziet men niet aan me. Dat wil ik ook niet. Alleen de mensen die me echt kennen zien hoe ik me voel. Dat ik me ellendig en alleen voel, dat weet bijna niemand. Want ja daar praat je niet over. Bovendien met wie? Zoveel echte vrienden heb ik niet.
En thuis blijven is geen oplossing, dus toch maar gegaan, lekker vroeg zodat ik nog wat in de omgeving rond kon struinen. Het was ook goed weer, eindelijk een beetje zomer. Vrij op tijd kwam ik bij het terrein aan, je hoorde in de verte al goed waar je moest zijn. Daar was het al behoorlijk druk, gezellig sfeertje. Al snel kon ik mee met de wandeling, leuke route en entertainment onderweg. De zon begon echter behoorlijk te branden, waardoor ik blij was dat er voldoende schaduw was bij het podium. In het gras gaan zitten en genoten van het optreden, even alles van me af kunnen zetten. Het optreden van Frans Pollux was top en de organisatie super.
Na afloop natuurlijk de LP Noow gekocht en vervolgens gaan wandelen. Ergens voorbij Baarlo, was alweer bijna in Blerick, de bus gepakt. De brandende zon en het feit dat ik eerder die middag door mijn enkel gegaan was speelde op.
