Nadat het enkele dagen wel redelijk met me gegaan is voel ik nu onrust in mijn lijf. Ik weet niet wat ik met mezelf aanmoet, weet niet wat te doen en al helemaal niet waar te beginnen. Deze onrust vind ik verschrikkelijk, zo wil ik niet zijn. Ik wil van alles oppakken, maar het komt er niet van. Telkens weer de gedachte ‘waar doe ik het voor’.
Het feit dat ik alleen ben werkt dan ook niet mee. Wat zou ik graag even met iemand willen praten, iemand die me begrijpt en naar me luistert. Ik heb ook het gevoel dat ik vast zit, over amper 2 weken beginnen mijn lessen weer en ik weet niet wat ik moet doen. Het lijkt een heel druk schooljaar te worden, terwijl ik er nog niet aan toe ben. Teveel dingen die ik nog moet verwerken, teveel dingen die ik voor die tijd nog moet doen. En teveel dingen die komende maanden nog op me afkomen. Met andere woorden, ik weet het gewoon even echt niet meer.
Ik wil niet opgeven, maar heb het gevoel dat ik op dit moment teveel dingen moet opgeven. Moet omdat anderen verwachten dat ik dat doe. Anderen, want zij menen te mogen bepalen wat ik allemaal wel en niet mag doen. Ik ben het zo moe dat mijn leven eigenlijk al jaren bepaald wordt door anderen. Ik wil weer zelf kunnen bepalen wat ik wanneer doe. En daarvoor moet ik terug naar mijn basis. En dat is wat ik ook ga doen, al is het via een omweg want in een rechte lijn lopen mag ik niet van de gemeente. De bijstand is gewoon kut, na jaren mantelzorger geweest te zijn en zelf gewoon helemaal op te zijn hierin terechtgekomen en terwijl ik moeite heb met de dagen door te komen duwt de gemeente me steeds verder de afgrond in, een kant op die ik niet wil en waartegen ik me nu al maanden verzet.
Maar hoe lang ga ik dit verzet nog volhouden? Hoe lang moet ik nog vechten om de regie over mijn leven terug te krijgen? Wanneer is het genoeg?
